فساد حزب الحركة الإصلاحية وحكومة دي ويفر - من بروكسل إلى لييج

 مقدمة: جذور المقاومة في مواجهة الفساد
في شوارع لييج، حيث تتردد أصداء الأغاني الإسبانية التضامنية مع فلسطين، تقف "بيغونيا"، رمز المقاومة الشعبية البلجيكية. على مدى ثلاثين عامًا، كانت حاضرة في بروكسل في كل مظاهرة ضد الإمبريالية، سواء لدعم القضية الفلسطينية أو لمواجهة السياسات اليمينية التي تُهدد مكتسبات الطبقة العاملة. اليوم، في لييج، تواصل رفع أعلام فلسطين إلى جانب أعلام حزب العمل الشيوعي البلجيكي ، بعد مشاركتها الفعالة في  تجمع اسبوعي كل يوم اربعاء أمام المحطة الحديثة للقطارات بمدينة لييج ، وجدتها تأكل صندويشة على عجل سالتها ماذا ستفعل الان فقالت إنها ستحضر محاضرة في المركز الثقافي العربي الذي أنا اشتغلت فيه سابقا ومازال ينشط بعقد محاضرات بخصوص قضايا المنطقة العربية وكل منطقة غرب آسيا ، اي ان بيغونيا لا تهدأ ،يومها  حافل بمقاومة متعددة ضد الإمبريالية ،وفي حماستها تجد أنها صادقة تماما ، في تحدٍ واضح لسياسات حكومة بارت دي ويفر، التي تُعرف بـ"حكومة أريزونا". هذه الحكومة، بدعم من حزب الحركة الإصلاحية (MR) بقيادة جورج-لوي بوشيز، متهمة بتفكيك الحقوق الاجتماعية، تعزيز مصالح النخب المالية، والتغاضي عن الفساد المؤسسي. في قلب هذه الأزمة، يبرز اسم ديدييه ريندرس، السياسي المخضرم الذي أصبح رمزًا للجدل حول الفساد داخل MR.
السياق التاريخي: صعود اليمين في بلجيكا
بلجيكا، بطبيعتها الاتحادية ونظامها السياسي متعدد الأحزاب، تُعاني من تقسيمات لغوية وسياسية عميقة. الأحزاب تنقسم إلى ناطقة بالهولندية (في فلاندرز)، ناطقة بالفرنسية (في فالونيا وبروكسل)، وناطقة بالألمانية (في المنطقة الألمانية الصغيرة). حزب الحركة الإصلاحية، الناطق بالفرنسية، تأسس على أنقاض الحزب الليبرالي القديم، ويُعتبر من أبرز الأحزاب الليبرالية في فالونيا وبروكسل. منذ التسعينيات، شهدت بلجيكا صعود اليمين الجديد، سواء من خلال أحزاب قومية فلمنكية مثل التحالف الفلمنكي الجديد (N-VA) أو أحزاب شعبوية يمينية مثل فلامس بيلانغ.
حكومة شارل ميشال (2014-2019)، التي ضمت MR وN-VA، كانت نقطة تحول. نفذت إصلاحات نيوليبرالية، مثل رفع سن التقاعد وخفض إعانات البطالة، أثارت احتجاجات شعبية واسعة. ديدييه ريندرس، بصفته وزير الخارجية، لعب دورًا رئيسيًا في تعزيز العلاقات مع النخب الاقتصادية الأوروبية، مما عزز صورة MR كحزب يخدم الشركات الكبرى. حكومة دي ويفر الحالية، التي تولت السلطة في فبراير 2025، تبدو امتدادًا أكثر تشددًا لهذا النهج.
حكومة دي ويفر: أريزونا البلجيكية
تولى بارت دي ويفر، زعيم N-VA، رئاسة الوزراء بعد فوز حزبه في انتخابات 2024. شكّل حكومة ائتلافية مع MR، Les Engagés، Vooruit، وCD&V، وأطلق عليها لقب "أريزونا" لتشابهها مع السياسات النيوليبرالية الأمريكية. تُركز الحكومة على إصلاحات اقتصادية، لكنها تواجه اتهامات بتفكيك النسيج الاجتماعي.
استهداف الحقوق الاجتماعية
الطلاب: تقليص تمويل التعليم العالي والمهني، مع ارتفاع الرسوم الجامعية بنسبة 15% منذ 2025، وتقليص المنح بنسبة 20%، مما يُصعّب وصول الطبقات المتوسطة والفقيرة إلى التعليم.
العمال: قوانين جديدة تُسهل الفصل التعسفي وتُقلل إعانات البطالة بنسبة 10%. العمل الليلي وأيام العطل، خاصة في قطاعات البيع بالتجزئة والضيافة، أصبح غير محسوب ضمن الأجور الإضافية.
المتقاعدون: خطط لرفع سن التقاعد إلى 67 عامًا بحلول 2030 وتقليص المعاشات بنسبة 5-8%، مما يُجبر كبار السن على العمل في ظروف صعبة.
الطبقة العاملة: سياسات ضريبية تُخفف العبء عن الشركات الكبرى بنسبة 12%، بينما تُثقل كاهل الأفراد من خلال زيادة ضريبة القيمة المضافة. تقرير النقابة الاشتراكية (FGTB) يكشف انخفاض القوة الشرائية للأسر بنسبة 12% منذ تولي الحكومة، بينما ارتفعت أرباح الشركات بنسبة 18%.
**إعادة توجيه الأموال: من الرفاه إلى الحروب
وثائق مسربة، حصلت عليها مصادر صحفية، تُظهر أن الأموال الموفرة من تقليص الإنفاق الاجتماعي تُعاد توجيهها نحو صفقات عسكرية، بما في ذلك شراء طائرات مقاتلة F-35A بقيمة 5 مليارات يورو وأنظمة صاروخية بقيمة 2 مليار يورو، تحت ذريعة "مواجهة التهديد الروسي". هذه الصفقات، التي تُبرم مع شركات أمريكية وأوروبية، تُثير شكوكًا حول تضارب المصالح بين قادة الحكومة وصناعة السلاح. في المقابل، تعاني المستشفيات العامة من نقص حاد، حيث أفاد تقرير نقابي بأن 40% منها تفتقر إلى الأطباء والمعدات.
حزب الحركة الإصلاحية: فساد مؤسسي
حزب الحركة الإصلاحية، بقيادة جورج-لوي بوشيز، هو أحد أعمدة حكومة دي ويفر. يُعرف الحزب بتوجهاته الليبرالية الناطقة بالفرنسية، لكنه واجه اتهامات متكررة بالفساد وتفضيل مصالح النخب المالية.
ديدييه ريندرس: رمز الفساد
ديدييه ريندرس، أحد أبرز قادة MR، شغل مناصب وزارية عليا، بما في ذلك وزير الخارجية (2009-2019) ومفوض أوروبي للعدل (2019-2024). رغم مهارته السياسية، أصبح رمزًا للجدل بسبب اتهامات بالفساد:
فضيحة كازاخستان (Kazakhgate):
في 2010-2011، اتُهم ريندرس، بصفته وزير المالية، بالضغط على البرلمان لتمرير قانون "التسوية الموسعة"، الذي سمح للأثرياء مثل رجل الأعمال البلجيكي-الكازاخستاني باتوك شاريبيكوف بتسوية قضايا التهرب الضريبي مقابل غرامات. تحقيقات صحفية كشفت أن ريندرس التقى بممثلين عن شاريبيكوف، وأن مكتبه ضغط لتسريع القانون.
في 2017، أحالت لجنة تحقيق برلمانية القضية إلى القضاء، لكن ريندرس لم يُدان رسميًا، مما عزز اتهامات بـ"حماية النخب". هذه القضية كشفت عن علاقات مشبوهة بين MR والنخب المالية الدولية.
التدخل في التعيينات القضائية:
في 2019، واجه ريندرس اتهامات بالتدخل في تعيينات قضائية أثناء ترشحه لمنصب الأمين العام لمجلس أوروبا. تقارير صحفية أشارت إلى أنه حاول التأثير على قضاة بلجيكيين لدعم ترشيحه، مما أثار انتقادات من منظمات المجتمع المدني.
رغم فشله في الحصول على المنصب، عززت هذه الاتهامات صورته كسياسي يستخدم نفوذه لمكاسب شخصية.
علاقات مع النخب الاقتصادية:
تقارير استقصائية كشفت أن شركات استشارية مرتبطة بريندرس استفادت من عقود حكومية خلال فترة عمله كوزير. في 2023، كشفت صحيفة "لو سوار" عن تورطه في صفقات مع شركات لوبي أمريكية، مما عزز الاتهامات بتضارب المصالح.
هذه العلاقات تعكس نمطًا أوسع داخل MR، حيث يُعطي الحزب الأولوية لمصالح الشركات الكبرى على حساب المواطنين.
جورج-لوي بوشيز: تمجيد الإرهاب وتعزيز التطرف
بوشيز، الذي تولى رئاسة MR في 2019، عزز التوجه اليميني للحزب. تصريحاته المثيرة للجدل تضمنت:
تمجيد الإرهاب: وصف بوشيز جريمة البيجرات  التي تم ترتيبها في مطارات أوروبية  وو صفها خبراء الأمم المتحدة  بانها من الجرائم ضد الإنسانية التي ارتكبتها CIA والموساد  بأنها "ضربة عبقرية"، وأبدى إعجابه بالهجمات الإسرائيلية على لبنان (2024)، التي صنفتها الأمم المتحدة كجرائم ضد الإنسانية.
تعيينات مثيرة للجدل: في 2025، عيّن بوشيز رودي إيرنودت، أحد مؤسسي الحزب الشعبي اليميني المتطرف، رئيسًا لهيئة أركانه، مما أثار انتقادات بأن MR يُعزز التطرف.
الفساد المؤسسي: تقارير كشفت عن تورط أعضاء MR في عقود حكومية مشبوهة، بما في ذلك تخصيص ميزانيات لشركات مرتبطة بحلفاء بوشيز. في 2024، اتهمت منظمات المجتمع المدني الحزب بتسهيل صفقات مع شركات طاقة استفادت من تشريعات الحكومة السابقة.
لييج: معقل المقاومة الشعبية
في لييج، تُشكل التجمعات الأسبوعية في ساحة سان بول منصة للمقاومة ضد سياسات دي ويفر وبوشيز. بيغونيا، بأغانيها الإسبانية، تجسد روح هذه الحركة، التي تجمع الطلاب، العمال، والمتقاعدين. النقابات الاشتراكية، مثل FGTB، وأحزاب اليسار، مثل حزب العمل الشيوعي، يربطون نضالهم المحلي بالقضية الفلسطينية، معتبرين أن الإمبريالية التي يواجهها الفلسطينيون هي نفسها التي تُهدد العمال البلجيكيين.
في مقابلة مع قائد نقابي في لييج، قال: "دي ويفر وبوشيز يُحاربان الشعب بنفس الطريقة التي يُحارب بها نتنياهو الفلسطينيين. الفساد في MR، من ريندرس إلى بوشيز، هو دليل على أن هذه الأحزاب تخدم النخب."
التعليم استهداف العقل واقتصاد الابداع الذي تنهض الصين به
إعادة توجيه الأموال: من التعليم إلى الحروب
في الوقت الذي تُقلص فيه الحكومة تمويل التعليم، تُظهر وثائق مسربة إعادة توجيه الأموال نحو الإنفاق العسكري. وفقًا لتحقيق نشرته صحيفة "لو سوار" في أبريل 2025، خصصت حكومة دي ويفر 7 مليارات يورو لشراء طائرات مقاتلة F-35A وأنظمة صاروخية، تحت ذريعة "مواجهة التهديد الروسي". هذه الصفقات، التي تُبرم مع شركات أمريكية وأوروبية، تُثير شكوكًا حول تضارب المصالح بين قادة الحكومة وصناعة السلاح.
تقرير صادر عن الاتحاد الأوروبي في مارس 2025 يُشير إلى أن بلجيكا، مثل دول أوروبية أخرى، تُعطي الأولوية للإنفاق الدفاعي على حساب القطاعات الاجتماعية. في بلجيكا، يُقابل هذا الإنفاق العسكري نقصًا حادًا في تمويل المستشفيات العامة (40% تعاني من نقص في الأطباء والمعدات) والمدارس، مما يُفاقم الأزمة الاجتماعية. هذا التحول يعكس اتجاهًا عالميًا، حيث تُعيد الحكومات اليمينية تخصيص الموارد لصالح المشاريع العسكرية، كما يُلاحظ في هولندا (تخفيضات بقيمة 1 مليار يورو في التعليم العالي) وألمانيا (زيادة الإنفاق الدفاعي بنسبة 10% منذ 2022).
تأثير التخفيضات على التعليم: تدمير ممنهج
تخفيضات تمويل التعليم العالي لها عواقب وخيمة على الطلاب، الأساتذة، ومستقبل بلجيكا الأكاديمي:
إغلاق برامج دراسية: الجامعات في بروكسل ولييج أغلقت برامج في العلوم الإنسانية والدراسات الثقافية، معتبرة إياها "غير مربحة". هذا يُعرض التنوع الأكاديمي للخطر، كما حدث في جامعة ليدن بهولندا، حيث تُخطط لإغلاق برامج دراسات إفريقيا وآسيا.
تدهور جودة التعليم: زيادة نسبة الطلاب لكل أستاذ بنسبة 20% بسبب تجميد التوظيف، مما أدى إلى انخفاض جودة التدريس.
هجرة الأدمغة: تقارير تشير إلى أن 15% من الباحثين الشباب في بلجيكا يخططون للهجرة إلى دول مثل كندا وأستراليا، حيث التمويل الأكاديمي أكثر استقرارًا.
زيادة عدم المساواة: الطلاب من الأسر الفقيرة، وخاصة في فالونيا، يواجهون صعوبات مالية متزايدة، مما يُعزز الفجوة الاجتماعية.
هذه التأثيرات تُشبه ما يحدث في هولندا، حيث أدت تخفيضات بقيمة 500 مليون يورو سنويًا إلى تسريح 65 موظفًا في الجامعة المفتوحة و20 في كلية روزفلت، مع توقعات بمزيد من الخسائر. في بلجيكا، تُفاقم هذه السياسات أزمة التعليم في بروكسل، حيث تُعاني المدارس من الاكتظاظ والتفرقة بسبب نقص التمويل.
الاتجاهات العالمية: التعليم تحت تهديد النيوليبرالية
سياسات دي ويفر وبوشيز تُعكس اتجاهًا عالميًا، حيث تُعطي الحكومات اليمينية الأولوية للإنفاق العسكري على حساب التعليم:
هولندا: تخفيضات بقيمة 1 مليار يورو في التعليم العالي، مع إلغاء برامج بحثية وتسريح موظفين.
ألمانيا ودول أوروبية أخرى: زيادة الإنفاق الدفاعي بنسبة 10-15% منذ 2022، مع تقليص تمويل التعليم والصحة.
الولايات المتحدة: إعادة توجيه الأموال نحو الدفاع، مع ارتفاع ديون الطلاب إلى 1.7 تريليون دولار بسبب نقص التمويل العام.
هذه الاتجاهات تُشير إلى تحول نحو اقتصاد الحرب، حيث تُضحي الحكومات بالتعليم لصالح المشاريع العسكرية، مما يُهدد الابتكار والتنمية البشرية.
الصهيونية واليمين البلجيكي: تقاطع مثير للقلق
تحقيقات استقصائية تكشف عن تقارب بين سياسات MR وحكومة دي ويفر وبعض الأجندات الصهيونية. دي ويفر أعلن أن بلجيكا لن تنفذ مذكرة اعتقال المحكمة الجنائية الدولية ضد نتنياهو، مدعيًا أن ذلك يتماشى مع "السياسة الواقعية". بوشيز أبدى دعمًا علنيًا للهجمات الإسرائيلية على لبنان، واصفًا إياها بـ"الضرورة الاستراتيجية". هذا الخطاب أثار انتقادات من منظمات مثل 11.11.11، التي اتهمت الحكومة بالتخلي عن القانون الدولي.
خاتمة: نضال مستمر
في قلب لييج، حيث ترفرف أعلام فلسطين إلى جانب أعلام النضال العمالي، تُرسل بيغونيا ورفاقها رسالة واضحة: المقاومة هي الرد على الفساد وسياسات القمع. حزب الحركة الإصلاحية، من خلال قادة مثل ريندرس وبوشيز، يُجسد نظامًا يُفضل النخب على حساب الشعب. حكومة دي ويفر، بدعمها لهذه السياسات، تُهدد بإعادة بلجيكا إلى عصر اللامساواة. لكن صوت الشعب، الذي تجسده بيغونيا، لن يصمت.



..........


La corruption du Mouvement Réformateur et du gouvernement De Wever : de Bruxelles à Liège

Par Ahmed Saleh Saloum, poète et écrivain communiste belge d’origine russe et palestinienne

Introduction : Les racines de la résistance face à la corruption
Dans les ruelles vibrantes de Liège, où résonnent les échos des chansons espagnoles solidaires de la Palestine, se dresse Bégonia, figure incandescente de la résistance populaire belge. Depuis trente ans, elle hante les manifestations de Bruxelles, brandissant l’étendard de la lutte contre l’impérialisme, qu’il s’agisse de défendre la cause palestinienne ou de s’opposer aux politiques droitières qui érodent les conquêtes de la classe ouvrière. Aujourd’hui, à Liège, elle continue de hisser les drapeaux de la Palestine aux côtés de ceux du Parti communiste du travail belge. Chaque mercredi, elle participe aux rassemblements devant la gare moderne de Liège, avant de se hâter, un sandwich à la main, vers une conférence au Centre culturel arabe où jadis j’œuvrais et qui, encore aujourd’hui, anime des débats sur les enjeux du monde arabe et de l’Asie occidentale. Bégonia ne s’arrête jamais : son existence est une mosaïque de résistances, un refus ardent de l’impérialisme, porté par une sincérité absolue. Par ce geste, elle défie les politiques du gouvernement de Bart De Wever, surnommé « Arizona », une coalition soutenue par le Mouvement Réformateur (MR) de Georges-Louis Bouchez, accusée de démanteler les droits sociaux, de privilégier les élites financières et de fermer les yeux sur la corruption institutionnelle. Au cœur de cette crise, un nom cristallise les controverses : Didier Reynders, politicien aguerri, devenu l’emblème des turpitudes du MR.
Contexte historique : L’ascension de la droite en Belgique
La Belgique, par sa nature fédérale et son système politique multipartite, est un kaléidoscope de divisions linguistiques et idéologiques. Les partis, scindés entre flamands, francophones et germanophones, reflètent cette fracture. Le Mouvement Réformateur, francophone, né des cendres de l’ancien Parti libéral, s’impose comme un pilier du libéralisme en Wallonie et à Bruxelles. Depuis les années 1990, la Belgique assiste à l’essor d’une droite nouvelle, incarnée par des formations nationalistes flamandes comme la Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) ou populistes comme le Vlaams Belang. Le gouvernement de Charles Michel (2014-2019), alliance du MR et de la N-VA, marque un tournant. Ses réformes néolibérales – relèvement de l’âge de la retraite, réduction des allocations chômage – suscitent une vague de protestations populaires. Didier Reynders, alors ministre des Affaires étrangères, joue un rôle clé en tissant des liens avec les élites économiques européennes, consolidant l’image du MR comme porte-voix des grandes entreprises. Le gouvernement De Wever, en place depuis février 2025, apparaît comme une version plus radicale de cette logique, un assaut contre l’être même de la société.
Le gouvernement De Wever : L’Arizona belge
Bart De Wever, leader de la N-VA, s’empare du pouvoir après la victoire de son parti aux élections de 2024. Formant une coalition avec le MR, Les Engagés, Vooruit et le CD&V, il baptise son gouvernement « Arizona », écho des politiques néolibérales américaines. Axée sur des réformes économiques, cette coalition est accusée de déchirer le tissu social, d’aliéner les droits collectifs au profit d’une logique marchande absurde.
L’attaque contre les droits sociaux
Le gouvernement De Wever, dans son zèle néolibéral, frappe les piliers de la société belge :
Les étudiants : Une réduction drastique du financement de l’enseignement supérieur et professionnel, avec une hausse de 15 % des frais universitaires depuis 2025 et une coupe de 20 % dans les bourses, rendant l’éducation inaccessible aux classes moyennes et populaires, comme si le savoir devait être un privilège.
Les travailleurs : De nouvelles lois facilitent les licenciements abusifs et réduisent les allocations chômage de 10 %. Le travail de nuit et les jours fériés, notamment dans le commerce et l’hôtellerie, ne donnent plus droit à des primes, transformant les travailleurs en rouages d’une machine sans âme.
Les retraités : Des plans pour porter l’âge de la retraite à 67 ans d’ici 2030 et réduire les pensions de 5 à 8 %, contraignant les aînés à trimer dans des conditions indignes.
La classe ouvrière : Une politique fiscale allégeant de 12 % le fardeau des grandes entreprises tout en accablant les citoyens par une hausse de la TVA. Un rapport de la FGTB révèle une chute de 12 % du pouvoir d’achat des ménages depuis l’arrivée du gouvernement, tandis que les profits des entreprises ont bondi de 18 %.
Réorientation des fonds : Du bien-être à la guerre
Des documents divulgués, obtenus par des sources journalistiques, exposent une vérité sordide : les économies réalisées sur les dépenses sociales sont détournées vers des contrats militaires, incluant l’achat d’avions de combat F-35A pour 5 milliards d’euros et de systèmes de missiles pour 2 milliards, sous prétexte d’une « menace russe ». Ces accords, conclus avec des firmes américaines et européennes, empestent le conflit d’intérêts, liant les -dir-igeants à l’industrie de l’armement. Pendant ce temps, les hôpitaux publics agonisent : un rapport syndical indique que 40 % d’entre eux manquent de médecins et d’équipements. Cette réorientation des richesses publiques n’est pas une nécessité stratégique, mais une fuite dans l’absurde, une mauvaise foi sartrienne où l’État abdique sa responsabilité envers le peuple pour se prosterner devant les marchands de mort.
Le Mouvement Réformateur : La corruption institutionnalisée
Le Mouvement Réformateur, sous la férule de Georges-Louis Bouchez, est un pilier du gouvernement De Wever. Connu pour son libéralisme francophone, le parti est entaché par des accusations récurrentes de corruption et de favoritisme envers les élites financières.
Didier Reynders : L’icône de la turpitude
Didier Reynders, figure majeure du MR, a occupé des postes ministériels de premier plan, notamment ministre des Affaires étrangères (2009-2019) et commissaire européen à la Justice (2019-2024). Malgré son habileté politique, il incarne les dérives du parti :
L’affaire Kazakhgate : Entre 2010 et 2011, alors ministre des Finances, Reynders est accusé d’avoir pressé le Parlement d’adopter une loi de « transaction pénale élargie », permettant à des magnats comme l’homme d’affaires belgo-kazakh Patokh Chodiev de régler des affaires d’évasion fiscale par des amendes. Des enquêtes journalistiques révèlent que Reynders a rencontré des représentants de Chodiev, son cabinet accélérant l’adoption de la loi. En 2017, une commission parlementaire renvoie l’affaire à la justice, mais l’absence de condamnation renforce les soupçons d’une protection des élites. Cette affaire expose les liens troubles entre le MR et les oligarchies internationales.
Interférences dans les nominations judiciaires : En 2019, alors candidat au poste de secrétaire général du Conseil de l’Europe, Reynders est accusé d’avoir tenté d’influencer des juges belges pour appuyer sa candidature. Des organisations de la société civile dénoncent cette entorse à l’éthique, consolidant son image de politicien usant de son pouvoir à des fins personnelles.
Liens avec les élites économiques : Des enquêtes révèlent que des cabinets de conseil liés à Reynders ont profité de contrats publics durant ses mandats. En 2023, Le Soir met en lumière son implication dans des deals avec des lobbies américains, alimentant les accusations de conflits d’intérêts. Ces pratiques reflètent un schéma plus large au sein du MR, où les intérêts corporatifs priment sur ceux des citoyens.
Georges-Louis Bouchez : Apologie du terrorisme et promotion de l’extrémisme
Depuis qu’il a pris les rênes du MR en 2019, Bouchez a accentué le virage droitier du parti. Ses déclarations provocatrices incluent :
Apologie du terrorisme : Bouchez a qualifié l’opération Bîtcîrat, orchestrée dans des aéroports européens et dénoncée par des experts de l’ONU comme un crime contre l’humanité perpétré par la CIA et le Mossad, de « coup de génie ». Il a également exprimé son admiration pour les attaques israéliennes au Liban (2024), classées par l’ONU comme crimes contre l’humanité.
Nominations controversées : En 2025, Bouchez nomme Rudy Aernoudt, cofondateur du Parti populaire d’extrême droite, à la tête de son cabinet, suscitant des critiques pour la normalisation de l’extrémisme par le MR.
Corruption institutionnelle : Des rapports dévoilent l’implication de membres du MR dans des contrats publics douteux, notamment l’attribution de budgets à des entreprises liées aux alliés de Bouchez. En 2024, des ONG accusent le parti d’avoir facilité des accords avec des compagnies énergétiques profitant de législations antérieures.
Liège : Bastion de la révolte authentique
À Liège, les rassemblements hebdomadaires sur la place Saint-Paul forment une agora de résistance contre les politiques de De Wever et Bouchez. Bégonia, avec ses chansons espagnoles, incarne l’âme de ce mouvement, fédérant étudiants, travailleurs et retraités. Les syndicats socialistes, comme la FGTB, et les partis de gauche, tels le Parti communiste du travail, nouent leur lutte locale à la cause palestinienne, voyant dans l’impérialisme qui opprime les Palestiniens le même fléau qui menace les ouvriers belges. Un leader syndical de Liège déclare : « De Wever et Bouchez combattent le peuple comme Netanyahou combat les Palestiniens. La corruption du MR, de Reynders à Bouchez, prouve que ces partis servent les élites. » Dans cette révolte, Liège devient le théâtre d’une liberté en acte, où le peuple refuse l’absurde aliénation imposée par ses -dir-igeants.
L’éducation, l’esprit visé et l’économie créative portée par la Chine
Face à l’absurde destruction orchestrée par De Wever, la Chine, sous la conduite du Parti communiste chinois (PCC), offre une vision radicalement opposée, où l’éducation devient le levier d’une économie créative libératrice. Depuis les années 1990, le PCC a investi sans relâche dans l’enseignement supérieur, augmentant les budgets universitaires de 20 % par an entre 2000 et 2020, selon l’UNESCO (2023). Ce choix a multiplié par dix le nombre d’étudiants, de 7 millions en 2000 à 70 millions en 2022, tout en forgeant des centres de recherche d’avant-garde dans l’intelligence artificielle et les énergies renouvelables. Le programme « Double First-Class », lancé en 2015, vise à faire émerger des universités de rang mondial, attirant les esprits les plus brillants et nourrissant l’innovation. Ainsi, des entreprises comme Huawei et ByteDance, nées de cette foi en l’éducation, dominent l’arène mondiale, prouvant que le savoir est la clé de l’émancipation collective.
À l’inverse, les politiques de De Wever et Bouchez, enracinées dans un néolibéralisme rétrograde, condamnent la Belgique à l’aliénation. En amputant de 15 % le financement de l’enseignement supérieur et en alourdissant les frais universitaires, le gouvernement Arizona rejette les classes populaires dans les marges, étouffant l’élan créatif du pays. Alors que la Chine forme des légions d’ingénieurs et de penseurs, la Belgique, selon une étude de 2025, voit 15 % de ses jeunes chercheurs envisager l’exil vers des terres plus hospitalières, comme le Canada ou l’Australie. Ce contraste est une parabole de l’existence : d’un côté, le PCC choisit la liberté par l’éducation, ouvrant les possibles de l’autre, De Wever opte pour la servitude, enchaînant la Belgique à un destin de stagnation intellectuelle et économique.
Réorientation des fonds : De l’éducation à la guerre
Tandis que l’éducation suffoque, des documents divulgués révèlent une vérité accablante : les fonds publics, arrachés au savoir, sont engloutis dans une frénésie guerrière. Une enquête de Le Soir (avril 2025) expose que le gouvernement De Wever a alloué 7 milliards d’euros à l’achat d’avions de combat F-35A et de systèmes de missiles, sous le prétexte d’une « menace russe ». Ces contrats, scellés avec des entreprises américaines et européennes, puent le conflit d’intérêts. Pendant ce temps, 40 % des hôpitaux publics, selon un rapport syndical, manquent de médecins et d’équipements, et les écoles s’effondrent sous le poids de l’austérité. Un rapport de l’-union- européenne (mars 2025) confirme que la Belgique, à l’instar d’autres pays, sacrifie les secteurs sociaux pour engraisser l’appareil militaire, une tendance observée aux Pays-Bas (1 milliard d’euros de coupes dans l’éducation) et en Allemagne (10 % d’augmentation des dépenses militaires depuis 2022). Cette fuite vers la guerre est une négation de l’humain, un choix absurde qui trahit l’essence de la responsabilité.
Impact des coupes sur l’éducation : Une annihilation systématique
Les coupes budgétaires dans l’enseignement supérieur infligent des blessures mortelles à l’âme de la Belgique :
Fermeture de programmes : Les universités de Bruxelles et de Liège sacrifient les sciences humaines et les études culturelles, jugées « non rentables », mettant en péril la diversité intellectuelle, comme à l’université de Leyde, où les études africaines et asiatiques sont menacées.
Dégradation de l’enseignement : Une hausse de 20 % du ratio étudiants/professeurs, due au gel des embauches, réduit l’éducation à une mécanique sans esprit.
Fuite des cerveaux : 15 % des jeunes chercheurs belges envisagent l’exil vers des pays où la connaissance est honorée.
Creusement des inégalités : Les étudiants issus de familles pauvres, surtout en Wallonie, ploient sous des fardeaux financiers, aggravant la fracture sociale.
Ces ravages font écho aux Pays-Bas, où 500 millions d’euros de coupes annuelles ont entraîné 65 licenciements à l’Université ouverte et 20 au Roosevelt College. À Bruxelles, la crise éducative s’intensifie, avec des écoles surpeuplées et ségréguées par manque de fonds.
Tendances mondiales : L’éducation sous le joug néolibéral
Les politiques de De Wever et Bouchez s’inscrivent dans une dérive globale où les gouvernements droitiers consacrent la guerre au détriment du savoir :
Pays-Bas : 1 milliard d’euros de coupes dans l’enseignement supérieur, avec suppression de programmes et licenciements.
Allemagne et autres pays européens : Une hausse de 10 à 15 % des dépenses militaires depuis 2022, au détriment de l’éducation et de la santé.
États-Unis : Une réorientation des fonds vers la défense, avec une dette étudiante de 1,7 trillion de dollars, fruit d’un sous-financement chronique.
Ce basculement vers une économie de guerre étouffe l’innovation et la dignité humaine, reléguant l’éducation à un pion dans l’échiquier capitaliste.
Sionisme et droite belge : Une convergence troublante
Des enquêtes journalistiques dévoilent un rapprochement entre les politiques du MR, du gouvernement De Wever et certaines agendas sionistes. De Wever a déclaré que la Belgique n’exécuterait pas le mandat d’arrêt de la Cour pénale internationale contre Netanyahou, invoquant une « politique réaliste ». Bouchez a publiquement soutenu les attaques israéliennes au Liban, les qualifiant de « nécessité stratégique ». Ce discours a suscité l’indignation d’organisations comme 11.11.11, qui accusent le gouvernement d’abandonner le droit international. Cette convergence révèle une complicité dans l’aliénation, où l’impérialisme mondial et le néolibéralisme local s’entrelacent pour écraser les aspirations des peuples.
Conclusion : Un combat inextinguible
Au cœur de Liège, où les drapeaux palestiniens dansent avec ceux de la lutte ouvrière, Bégonia et ses camarades lancent un défi clair : la résistance est la seule réponse à la corruption et aux politiques oppressives. Le Mouvement Réformateur, à travers des figures comme Reynders et Bouchez, incarne un système qui privilégie les élites au mépris du peuple. Le gouvernement De Wever, en soutenant ces dérives, menace de précipiter la Belgique dans un âge d’inégalité et d’absurde. Mais la voix du peuple, portée par Bégonia, refuse le silence. Dans ce combat, l’éducation n’est pas un simple droit, mais un acte de liberté, une révolte contre l’aliénation, un cri pour l’existence dans un monde qui cherche à l’étouffer.




.............




Corruptie van de Mouvement Réformateur en de regering-De Wever: van Brussel tot Luik

Door Ahmed Saleh Saloum, Belgische communistische dichter en schrijver van Russische en Palestijnse afkomst

Inleiding: De wortels van verzet tegen corruptie
In de bruisende straten van Luik, waar de echo’s van Spaanse solidariteitsliederen voor Palestina weerklinken, staat Bégonia, een stralend symbool van Belgisch volksverzet. Al dertig jaar lang is ze een constante aanwezigheid in de betogingen van Brussel, waar ze de vlag van verzet tegen het imperialisme hooghoudt, of het nu gaat om de Palestijnse zaak of om de strijd tegen rechtse politiek die de verworvenheden van de arbeidersklasse bedreigt. Vandaag, in Luik, blijft ze de Palestijnse vlag hijsen naast die van de Belgische Communistische Arbeiderspartij. Elke woensdag neemt ze deel aan de wekelijkse samenkomst voor het moderne treinstation van Luik. Toen ik haar daar aantrof, haastig een broodje etend, vroeg ik wat ze nu zou doen. Ze antwoordde dat ze een lezing zou bijwonen in het Arabisch Cultureel Centrum, waar ik ooit werkte en dat nog steeds bruisende debatten organiseert over kwesties in de Arabische wereld en West-Azië. Bégonia rust nooit: haar dag is een mozaïek van veelzijdig verzet tegen het imperialisme, gedragen door een onwankelbare oprechtheid. Met deze daad tart ze de politiek van de regering van Bart De Wever, bijgenaamd de “Arizona-regering”. Deze coalitie, gesteund door de Mouvement Réformateur (MR) onder Georges-Louis Bouchez, wordt beschuldigd van het ontmantelen van sociale rechten, het bevoordelen van financiële elites en het gedogen van institutionele corruptie. In het hart van deze crisis schittert de naam Didier Reynders, een doorgewinterde politicus die het symbool werd van de corruptie binnen de MR.
Historische context: De opkomst van rechts in België
België, met zijn federale structuur en veelpartijenstelsel, is een lappendeken van taalkundige en politieke breuklijnen. Partijen zijn verdeeld in Nederlandstalige (in Vlaanderen), Franstalige (in Wallonië en Brussel) en Duitstalige (in het kleine Duitstalige gebied). De Mouvement Réformateur, een Franstalige partij, verrees uit de as van de oude Liberale Partij en geldt als een van de meest prominente liberale krachten in Wallonië en Brussel. Sinds de jaren 1990 heeft België de opmars gezien van een nieuw rechts, vertegenwoordigd door Vlaams-nationalistische partijen zoals de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) en populistische bewegingen zoals Vlaams Belang. De regering van Charles Michel (2014-2019), een alliantie van MR en N-VA, markeerde een keerpunt. Haar neoliberale hervormingen – zoals het verhogen van de pensioenleeftijd en het korten op werkloosheidsuitkeringen – ontketenden brede volksprotesten. Didier Reynders, toenmalig minister van Buitenlandse Zaken, speelde een sleutelrol in het smeden van banden met Europese economische elites, waardoor de MR werd gezien als een dienaar van het grootkapitaal. De huidige regering-De Wever, aan de macht sinds februari 2025, lijkt een nog radicalere voortzetting van deze koers, een aanval op de kern van de Belgische samenleving.
De regering-De Wever: Het Belgische Arizona
Bart De Wever, leider van de N-VA, greep de macht na de verkiezingsoverwinning van zijn partij in 2024. Hij vormde een coalitie met de MR, Les Engagés, Vooruit en CD&V, en doopte deze “Arizona” vanwege de gelijkenis met Amerikaans neoliberaal beleid. Hoewel gericht op economische hervormingen, wordt deze regering beschuldigd van het verscheuren van het sociale weefsel, waarbij collectieve rechten worden opgeofferd aan een absurde marktlogica.
Aanval op sociale rechten
De regering-De Wever slaat met neoliberale precisie toe op de pijlers van de Belgische samenleving:
Studenten: Een drastische korting op de financiering van hoger en beroepsonderwijs, met een stijging van 15% in collegegelden sinds 2025 en een reductie van 20% in studiebeurzen, waardoor onderwijs onbereikbaar wordt voor de midden- en lagere klassen, alsof kennis een voorrecht is voor de elite.
Arbeiders: Nieuwe wetten vergemakkelijken willekeurige ontslagen en korten werkloosheidsuitkeringen met 10%. Nachtwerk en werk op feestdagen, vooral in retail en horeca, leveren geen toeslagen meer op, waardoor arbeiders worden gereduceerd tot tandraderen in een zielloze machine.
Gepensioneerden: Plannen om de pensioenleeftijd te verhogen naar 67 jaar tegen 2030 en pensioenen te verlagen met 5-8%, dwingen ouderen tot arbeid onder barre omstandigheden.
De arbeidersklasse: Een belastingbeleid dat grote bedrijven 12% ontlast, terwijl burgers worden belast met een hogere btw. Een FGTB-rapport onthult een daling van 12% in de koopkracht van huishoudens sinds de regering aantrad, terwijl bedrijfswinsten met 18% stegen.
Omleiding van fondsen: Van welzijn naar oorlog
Gelekte documenten, verkregen door journalistieke bronnen, leggen een grimmige waarheid bloot: de besparingen op sociale uitgaven worden herleid naar militaire contracten, waaronder de aankoop van F-35A-gevechtsvliegtuigen voor 5 miljard euro en raketsystemen voor 2 miljard euro, onder het voorwendsel van een “Russische dreiging”. Deze deals, gesloten met Amerikaanse en Europese wapenfabrikanten, stinken naar belangenverstrengeling tussen regeringsleiders en de wapenindustrie. Ondertussen kreunen openbare ziekenhuizen onder tekorten: een vakbondsrapport meldt dat 40% kampt met een gebrek aan artsen en apparatuur. Deze herverdeling van publieke rijkdom is geen strategische noodzaak, maar een vlucht in het absurde, een daad van kwaad vertrouwen die de verantwoordelijkheid jegens het volk ontwijkt om te buigen voor de wapenhandel.
De Mouvement Réformateur: Institutionele corruptie
De Mouvement Réformateur, onder leiding van Georges-Louis Bouchez, vormt een pijler van de regering-De Wever. Bekend om zijn Franstalige liberale koers, wordt de partij geteisterd door terugkerende beschuldigingen van corruptie en het bevoordelen van financiële elites.
Didier Reynders: Icoon van verdorvenheid
Didier Reynders, een sleutelfiguur binnen de MR, bekleedde hoge ministeriële posten, waaronder minister van Buitenlandse Zaken (2009-2019) en Europees Commissaris voor Justitie (2019-2024). Ondanks zijn politieke finesse werd hij het symbool van de partij’s wandaden:
De Kazakhgate-affaire: Tussen 2010 en 2011 werd Reynders, als minister van Financiën, beschuldigd van het onder druk zetten van het parlement om een wet op “uitgebreide schikkingen” goed te keuren, waardoor rijken zoals de Belgisch-Kazachse zakenman Patokh Chodiev belastingontduikingszaken konden afkopen met boetes. Onderzoeksjournalistiek onthulde dat Reynders vertegenwoordigers van Chodiev ontmoette en dat zijn kabinet de wet versnelde. In 2017 verwees een parlementaire onderzoekscommissie de zaak naar justitie, maar het uitblijven van een veroordeling voedde beschuldigingen van elitebescherming. Deze affaire legde duistere banden bloot tussen de MR en internationale oligarchieën.
Inmenging in gerechtelijke benoemingen: In 2019, tijdens zijn kandidatuur voor secretaris-generaal van de Raad van Europa, werd Reynders beschuldigd van pogingen om Belgische rechters te beïnvloeden om zijn kandidatuur te steunen. Ngo’s hekelden deze ethische schending, wat zijn imago als machtsmisbruiker versterkte.
Bands met economische elites: Onderzoeksrapporten toonden aan dat adviesbureaus gelinkt aan Reynders profiteerden van overheidscontracten tijdens zijn ambtstermijnen. In 2023 bracht Le Soir zijn betrokkenheid bij deals met Amerikaanse lobbyfirma’s aan het licht, wat de verdenkingen van belangenverstrengeling aanwakkerde. Deze praktijken weerspiegelen een breder patroon binnen de MR, waar bedrijfsbelangen boven die van burgers worden gesteld.
Georges-Louis Bouchez: Verheerlijking van terrorisme en promotie van extremisme
Sinds hij in 2019 het roer van de MR overnam, heeft Bouchez de partij verder naar rechts getrokken. Zijn controversiële uitspraken omvatten:
Verheerlijking van terrorisme: Bouchez noemde Operatie Bîtcîrat, uitgevoerd in Europese luchthavens en door VN-experts bestempeld als een misdaad tegen de menselijkheid door de CIA en Mossad, een “geniale slag”. Hij prees ook de Israëlische aanvallen op Libanon (2024), door de VN als misdaden tegen de menselijkheid geklasseerd.
Controversiële benoemingen: In 2025 benoemde Bouchez Rudy Aernoudt, medeoprichter van de extreemrechtse Volkspartij, tot hoofd van zijn staf, wat kritiek uitlokte dat de MR extremisme normaliseert.
Institutionele corruptie: Rapporten onthulden betrokkenheid van MR-leden bij verdachte overheidscontracten, waaronder budgettoewijzingen aan bedrijven gelieerd aan Bouchez’ bondgenoten. In 2024 beschuldigden ngo’s de partij van het faciliteren van deals met energiebedrijven die profiteerden van eerdere wetgeving.
Luik: Bolwerk van volksverzet
In Luik vormen de wekelijkse bijeenkomsten op het Sint-Paulusplein een brandpunt van verzet tegen het beleid van De Wever en Bouchez. Bégonia, met haar Spaanse liederen, belichaamt de ziel van deze beweging, die studenten, arbeiders en gepensioneerden verenigt. Socialistische vakbonden zoals de FGTB en linkse partijen zoals de Communistische Arbeiderspartij verbinden hun lokale strijd met de Palestijnse zaak, erkennend dat het imperialisme dat Palestina onderdrukt dezelfde kracht is die Belgische arbeiders bedreigt. Een vakbondsleider in Luik verklaarde: “De Wever en Bouchez bestrijden het volk zoals Netanyahu de Palestijnen bestrijdt. De corruptie binnen de MR, van Reynders tot Bouchez, bewijst dat deze partijen de elites dienen.” In deze opstand wordt Luik een toevluchtsoord van authentieke vrijheid, waar het volk weigert te buigen voor de absurde onderdrukking van zijn leiders.
Onderwijs, de geest als doelwit en de creatieve economie van China
Tegenover de absurde vernietiging door De Wever biedt China, onder leiding van de Chinese Communistische Partij (CCP), een visionair alternatief, waarin onderwijs de spil vormt van een bruisende creatieve economie. Sinds de jaren 1990 heeft de CCP massaal geïnvesteerd in hoger onderwijs, met een gemiddelde jaarlijkse stijging van 20% in universitaire budgetten tussen 2000 en 2020, volgens UNESCO (2023). Deze toewijding vertienvoudigde het aantal studenten, van 7 miljoen in 2000 tot 70 miljoen in 2022, en bracht toonaangevende onderzoekscentra voort in velden als kunstmatige intelligentie en hernieuwbare energie. Het “Double First-Class”-programma, gelanceerd in 2015, streeft naar universiteiten van wereldformaat, trekt mondiale talenten aan en voedt innovatie. Bedrijven als Huawei en ByteDance, geboren uit deze geloof in kennis, domineren de wereldmarkt, en tonen aan dat onderwijs de sleutel is tot collectieve bevrijding.
In schril contrast kiest het neoliberale beleid van De Wever en Bouchez voor een reactionaire weg, waarbij onderwijs wordt opgeofferd aan kostbare militarisme en bedrijfsbelangen. Door de financiering van hoger onderwijs met 15% te korten en collegegelden te verhogen, marginaliseert de Arizona-regering studenten uit de lagere klassen en smoort academische vernieuwing. Terwijl China miljoenen ingenieurs en denkers opleidt, dreigt België met een braindrain: 15% van jonge onderzoekers overweegt emigratie naar landen als Canada of Australië, volgens een studie uit 2025. Deze tegenstelling schetst twee werelden: de CCP omarmt onderwijs als een pad naar een welvarende toekomst De Wever veroordeelt België tot intellectuele en economische stagnatie.
Omleiding van fondsen: Van onderwijs naar oorlog
Terwijl het onderwijs wordt gewurgd, onthullen gelekte documenten een bittere waarheid: publieke middelen, onttrokken aan kennis, worden verslonden door een oorlogszuchtige agenda. Een onderzoek van Le Soir (april 2025) legt bloot dat de regering-De Wever 7 miljard euro heeft uitgetrokken voor F-35A-gevechtsvliegtuigen en raketsystemen, onder het mom van een “Russische dreiging”. Deze contracten, gesloten met Amerikaanse en Europese bedrijven, stinken naar belangenverstrengeling. Ondertussen kreunen 40% van de openbare ziekenhuizen onder tekorten aan artsen en apparatuur, meldt een vakbondsrapport, en zinken scholen in armoede door onderfinanciering. Een EU-rapport (maart 2025) bevestigt dat België, zoals andere Europese landen, defensie-uitgaven boven sociale noden stelt, een trend die zichtbaar is in Nederland (1 miljard euro kortingen op onderwijs) en Duitsland (10% meer defensie-uitgaven sinds 2022). Deze vlucht naar oorlog is een ontkenning van het menselijke, een absurde keuze die de kern van verantwoordelijkheid verraadt.
Impact van bezuinigingen: Systematische vernietiging
De bezuinigingen op hoger onderwijs treffen de ziel van België’s toekomst:
Sluiting van studieprogramma’s: Universiteiten in Brussel en Luik schrapten geesteswetenschappen en culturele studies, als “onrendabel” bestempeld, waardoor academische diversiteit wordt bedreigd, zoals ook gezien aan de Universiteit Leiden, waar Afrika- en Aziëstudies op de tocht staan.
Verslechtering van onderwijskwaliteit: Een toename van 20% in de student-docentratio door een aanwervingsstop, waardoor onderwijs verschraalt tot een zielloze routine.
Braindrain: 15% van jonge Belgische onderzoekers plant emigratie naar landen waar kennis wordt gekoesterd, melden rapporten.
Groeiende ongelijkheid: Studenten uit arme gezinnen, vooral in Wallonië, worden geconfronteerd met toenemende financiële barrières, wat de sociale kloof verdiept.
Deze verwoesting weerspiegelt Nederland, waar jaarlijkse bezuinigingen van 500 miljoen euro leidden tot 65 ontslagen aan de Open Universiteit en 20 aan het Roosevelt College, met verdere verliezen in zicht. In Brussel verergert de onderwijscrisis, met overvolle en gesegregeerde scholen door gebrek aan middelen.
Mondiale trends: Onderwijs bedreigd door neoliberalisme
Het beleid van De Wever en Bouchez past in een wereldwijde stroming waarin rechtse regeringen oorlog verheerlijken ten koste van onderwijs:
Nederland: Bezuinigingen van 1 miljard euro op hoger onderwijs, met geschrapte onderzoeksprogramma’s en ontslagen.
Duitsland en andere Europese landen: Een stijging van 10-15% in defensie-uitgaven sinds 2022, terwijl onderwijs en gezondheidszorg worden uitgehold.
Verenigde Staten: Omleiding van fondsen naar defensie, met een studieschuld van 1,7 biljoen dollar door chronisch ondergefinancierd onderwijs.
Deze verschuiving naar een oorlogseconomie verstikt innovatie en menselijke ontwikkeling, en reduceert onderwijs tot een pion in een kapitalistisch schaakspel.
Zionisme en Belgisch rechts: Een verontrustende convergentie
Onderzoeksjournalistiek onthult een toenadering tussen het beleid van de MR, de regering-De Wever en bepaalde zionistische agenda’s. De Wever verklaarde dat België het arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof tegen Netanyahu niet zal uitvoeren, onder het mom van “realistische politiek”. Bouchez steunde openlijk de Israëlische aanvallen op Libanon, die hij als “strategische noodzaak” bestempelde. Dit discours lokte verontwaardiging uit van organisaties zoals 11.11.11, die de regering beschuldigen van het opgeven van internationaal recht. Deze convergentie toont een medeplichtigheid in onderdrukking, waar mondiaal imperialisme en lokaal neoliberalisme samensmelten om de aspiraties van volkeren te verpletteren.
Conclusie: Een onvermoeibare strijd
In het hart van Luik, waar Palestijnse vlaggen dansen naast die van de arbeidersstrijd, zenden Bégonia en haar kameraden een krachtige boodschap: verzet is het enige antwoord op corruptie en onderdrukkend beleid. De Mouvement Réformateur, via figuren als Reynders en Bouchez, belichaamt een systeem dat elites bevoordeelt ten koste van het volk. De regering-De Wever, door dit beleid te steunen, dreigt België terug te werpen naar een tijdperk van ongelijkheid en absurditeit. Maar de stem van het volk, vertolkt door Bégonia, weigert te zwijgen. In deze strijd is onderwijs niet slechts een recht, maar een daad van onbuigzame vrijheid, een opstand tegen vervreemding, een schreeuw om bestaan in een wereld die haar probeert te smoren.




...............




Corruption of the Mouvement Réformateur and the De Wever Government: From Brussels to Liège

By Ahmed Saleh Saloum, Belgian communist poet and writer of Russian and Palestinian descent

Introduction: The Roots of Resistance Against Corruption
In the vibrant streets of Liège, where the echoes of Spanish solidarity songs for Palestine reverberate, stands Bégonia, a luminous emblem of Belgian popular resistance. For three decades, she has been a steadfast presence in Brussels’ protests, hoisting the banner of defiance against imperialism, whether championing the Palestinian cause´-or-confronting right-wing policies that erode the gains of the working class. Today, in Liège, she continues to raise the Palestinian flag alongside that of the Belgian Communist Workers’ Party. Each Wednesday, she joins the weekly gathering before the city’s modern train station. When I found her there, hurriedly eating a sandwich, I asked what she would do next. She replied that she was heading to a lecture at the Arab Cultural Center, where I once worked and which still hosts vibrant discussions on issues spanning the Arab world and Western Asia. Bégonia never rests: her day is a tapestry of manifold resistance against imperialism, woven with unyielding sincerity. Through this act, she challenges the policies of Bart De Wever’s government, ominously dubbed the “Arizona regime.” This coalition, bolstered by the Mouvement Réformateur (MR) under Georges-Louis Bouchez, stands accused of dismantling social rights, privileging financial elites, and turning a blind eye to institutional corruption. At the heart of this crisis looms the name Didier Reynders, a seasoned politician who has become a byword for the MR’s moral failings.
Historical Context: The Rise of the Right in Belgium
Belgium, with its federal structure and multipartite political system, is a mosaic of linguistic and ideological fault lines. Parties are divided into Dutch-speaking (in Flanders), French-speaking (in Wallonia and Brussels), and German-speaking (in the small German-speaking region). The Mouvement Réformateur, a French-speaking party, rose from the ashes of the old Liberal Party and stands as a leading liberal force in Wallonia and Brussels. Since the 1990s, Belgium has witnessed the ascendancy of a new right, embodied by Flemish nationalist parties like the Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) and populist movements like Vlaams Belang. The government of Charles Michel (2014–2019), an alliance of the MR and N-VA, marked a turning point. Its neoliberal reforms—raising the retirement age, slashing unemployment benefits—sparked widespread popular protests. Didier Reynders, then foreign minister, played a pivotal role in forging ties with European economic elites, cementing the MR’s image as a servant of corporate interests. The current De Wever government, in power since February 2025, appears as a more radical extension of this trajectory, an assault on the very soul of Belgian society.
The De Wever Government: Belgium’s Arizona
Bart De Wever, leader of the N-VA, seized the premiership after his party’s victory in the 2024 elections. Forming a coalition with the MR, Les Engagés, Vooruit, and CD&V, he christened it “Arizona,” a nod to American-style neoliberal policies. While focused on economic reforms, this government is accused of tearing apart the social fabric, sacrificing collective rights to an absurd market logic.
Assault on Social Rights
The De Wever government, with neoliberal precision, strikes at the pillars of Belgian society:
Students: A drastic cut in funding for higher and vocational education, with a 15% hike in tuition fees since 2025 and a 20% reduction in scholarships, rendering education inaccessible to the middle and lower classes, as if knowledge were a privilege for the elite.
Workers: New laws facilitate arbitrary dismissals and slash unemployment benefits by 10%. Night shifts and holiday work, particularly in retail and hospitality, no longer earn premiums, reducing workers to cogs in a soulless machine.
Retirees: Plans to raise the retirement age to 67 by 2030 and cut pensions by 5–8%, forcing the elderly to toil in grueling conditions.
The Working Class: A tax policy easing the burden on large corporations by 12% while burdening citizens with higher VAT. An FGTB report reveals a 12% in household purchasing power since the government’s ascent, while corporate profits soared by 18%.
Diversion of Funds: From Welfare to Warfare
Leaked documents, obtained by journalistic sources, unveil a grim truth: savings from social spending cuts are funneled into military contracts, including the purchase of F-35A fighter jets for €5 billion and missile systems for €2 billion, under the pretext of a “Russian threat.” These deals, struck with American and European arms manufacturers, reek of conflicts of interest, entwining government leaders with the war industry. Meanwhile, public hospitals languish: a -union- report notes that 40% lack doctors and equipment. This re-dir-ection of public wealth is no strategic necessity but a flight into the absurd, a bad faith that shirks responsibility to the people to bow before the merchants of death.
The Mouvement Réformateur: Institutionalized Corruption
The Mouvement Réformateur, under Georges-Louis Bouchez, is a cornerstone of the De Wever government. Known for its French-speaking liberal stance, the party is plagued by recurring accusations of corruption and favoritism toward financial elites.
Didier Reynders: Icon of Depravity
Didier Reynders, a leading MR figure, held high ministerial posts, including foreign minister (2009–2019) and European Commissioner for Justice (2019–2024). Despite his political acumen, he embodies the party’s moral decay:
The Kazakhgate Affair: Between 2010 and 2011, as finance minister, Reynders was accused of pressuring parliament to pass an “expanded settlement” law, allowing tycoons like Belgian-Kazakh businessman Patokh Chodiev to settle tax evasion cases with fines. Investigative journalism revealed that Reynders met Chodiev’s representatives, with his office expediting the law. In 2017, a parliamentary inquiry referred the case to the judiciary, but the lack of a conviction fueled allegations of elite protection. This scandal exposed murky ties between the MR and international oligarchs.
Interference in Judicial Appointments: In 2019, while running for secretary-general of the Council of Europe, Reynders was accused of attempting to influence Belgian judges to support his candidacy. NGOs decried this ethical breach, reinforcing his image as a power-abusing politician.
Ties to Economic Elites: Investigations showed that consulting firms linked to Reynders profited from public contracts during his tenures. In 2023, Le Soir exposed his involvement in deals with American lobbying firms, stoking suspicions of conflicts of interest. These practices reflect a broader pattern within the MR, where corporate interests trump those of citizens.
Georges-Louis Bouchez: Glorifying Terrorism and Promoting Extremism
Since taking the MR’s helm in 2019, Bouchez has steered the party further right. His provocative statements include:
Glorifying Terrorism: Bouchez called Operation Bîtcîrat, conducted in European airports and branded a crime against humanity by UN experts due to CIA and Mossad involvement, a “stroke of genius.” He also praised Israel’s 2024 attacks on Lebanon, classified by the UN as crimes against humanity.
Controversial Appointments: In 2025, Bouchez appointed Rudy Aernoudt, co-founder of the far-right People’s Party, as head of his staff, drawing criticism for normalizing extremism.
Institutional Corruption: Reports revealed MR members’ involvement in shady public contracts, including budget allocations to firms tied to Bouchez’s allies. In 2024, NGOs accused the party of facilitating deals with energy companies that benefited from prior legislation.
Liège: Bastion of Popular Resistance
In Liège, weekly gatherings at Saint-Paul Square form a crucible of resistance against the policies of De Wever and Bouchez. Bégonia, with her Spanish songs, embodies the soul of this movement, uniting students, workers, and retirees. Socialist -union-s like the FGTB and leftist parties like the Communist Workers’ Party link their local struggle to the Palestinian cause, recognizing the imperialism oppressing Palestinians as the same force menacing Belgian workers. A Liège -union- leader declared: “De Wever and Bouchez fight the people as Netanyahu fights the Palestinians. The corruption within the MR, from Reynders to Bouchez, proves these parties serve the elites.” In this uprising, Liège becomes a sanctuary of authentic freedom, where the people refuse to bow to the absurd oppression of their leaders.
Education, the Mind Targeted, and China’s Creative Economy
In stark contrast to De Wever’s ruinous path, China, under the stewardship of the Chinese Communist Party (CCP), offers a visionary alternative, where education is the linchpin of a vibrant creative economy. Since the 1990s, the CCP has poured vast resources into higher education, increasing university budgets by an average of 20% annually between 2000 and 2020, according to UNESCO (2023). This commitment multiplied student numbers tenfold, from 7 million in 2000 to 70 million in 2022, while fostering cutting-edge research centers in fields like artificial intelligence and renewable energy. The “Double First-Class” initiative, launched in 2015, aims to cultivate world-class universities, attracting global talent and fueling innovation. Companies like Huawei and ByteDance, born of this faith in knowledge, dominate the global stage, proving that education is the key to collective emancipation.
Conversely, the neoliberal policies of De Wever and Bouchez pursue a retrograde course, sacrificing education for costly militarism and corporate interests. By slashing higher education funding by 15% and raising tuition fees, the Arizona regime marginalizes working-class students and stifles academic innovation. While China trains millions of engineers and thinkers, Belgium faces a brain drain, with 15% of young researchers contemplating emigration to nations like Canada´-or-Australia, per a 2025 study. This divergence illuminates two visions: the CCP invests in education to forge a prosperous future De Wever dismantles it, consigning Belgium to intellectual and economic stagnation.
Diversion of Funds: From Education to Warfare
As education suffocates, leaked documents unveil a bitter truth: public funds, stripped from knowledge, are devoured by a bellicose agenda. An April 2025 Le Soir investigation reveals that the De Wever government allocated €7 billion for F-35A fighter jets and missile systems, citing a “Russian threat.” These contracts, inked with American and European firms, stink of conflicts of interest. Meanwhile, 40% of public hospitals lack doctors and equipment, per a -union- report, and schools sink under austerity’s weight. A March 2025 EU report confirms that Belgium, like other European nations, prioritizes defense spending over social needs, a trend seen in the Netherlands (€1 billion in education cuts) and Germany (10% defense spending increase since 2022). This flight to war is a denial of the human, an absurd choice that betrays the essence of responsibility.
Impact of Cuts on Education: Systematic Destruction
The funding cuts to higher education inflict mortal wounds on Belgium’s future:
Closure of Programs: Universities in Brussels and Liège axed humanities and cultural studies, deemed “unprofitable,” imperiling intellectual diversity, as seen at Leiden University, where African and Asian studies face elimination.
Decline in Teaching Quality: A 20% rise in student-to-faculty ratios due to hiring freezes, reducing education to a soulless routine.
Brain Drain: 15% of young Belgian researchers plan emigration to countries where scholarship is nurtured, reports indicate.
Widening Inequality: Students from poor families, especially in Wallonia, face mounting financial barriers, deepening the social chasm.
These devastations echo the Netherlands, where €500 million in annual cuts led to 65 layoffs at the Open University and 20 at Roosevelt College, with further losses looming. In Brussels, the education crisis intensifies, with overcrowded and segregated schools crippled by underfunding.
Global Trends: Education Under Neoliberal Assault
The policies of De Wever and Bouchez reflect a global tide where right-wing governments exalt war over learning:
Netherlands: €1 billion in higher education cuts, with research programs scrapped and staff laid off.
Germany and Other European Nations: A 10–15% rise in defense spending since 2022, paired with reductions in education and healthcare.
United States: Funds diverted to defense, with student debt soaring to -$-1.7 trillion due to chronic public underfunding.
This pivot to a war economy chokes innovation and human progress, relegating education to a pawn in the capitalist chessboard.
Zionism and Belgian Right: A Troubling Convergence
Investigative journalism reveals a rapprochement between the policies of the MR, the De Wever government, and certain Zionist agendas. De Wever declared that Belgium would not enforce the International Criminal Court’s arrest warrant against Netanyahu, citing “realistic politics.” Bouchez openly endorsed Israel’s attacks on Lebanon, calling them a “strategic necessity.” This rhetoric sparked outrage from organizations like 11.11.11, which accuse the government of abandoning international law. This convergence exposes a complicity in oppression, where global imperialism and local neoliberalism intertwine to crush the aspirations of peoples.
Conclusion: An Unyielding Struggle
In the heart of Liège, where Palestinian flags dance alongside those of the workers’ struggle, Bégonia and her comrades issue a clarion call: resistance is the only answer to corruption and oppressive policies. The Mouvement Réformateur, through figures like Reynders and Bouchez, embodies a system that favors elites at the expense of the people. The De Wever government, by endorsing these excesses, threatens to hurl Belgium into an era of inequality and absurdity. But the voice of the people, amplified by Bégonia, refuses to be silenced. In this fight, education is not merely a right but an act of unyielding freedom, a rebellion against alienation, a cry for existence in a world that seeks to smother it.